Tja wat als je kind hier zijn of haar draai niet in vindt? Goede vraag hoor ik de meeste zeggen. Jammer denken dan zovelen. Het leven is zo… Ja? Is het leven zo? Moet het zo?

I don’t think so… Lach maar met diegene die anders zijn dan hoe ze ons in vakjes allemaal naar ons benauwde kippenhokje willen duwen. Ken je de film ‘Chicken Run’? Een mooi beeld van onze maatschappij. Tot er eens een kip anders wil doen? Los wil komen uit haar hok en geen eieren wil leggen als den boer het zegt. Het is benauwd als je wil ontsnappen maar verdorie dan gaat de wereld pas open.

Als we met zen allen dezelfde stroom volgen komen we ook met zen allen aan bij hetzelfde rioolputje waar sommige misschien vlotjes doorstromen en anderen blijven plakken tegen de rand of vertrappeld worden omdat er te weinig ruimte is. Tegen de stroom invaren is moeilijker en geeft meer weerstand, ze bekijken je, lachen misschien of verklaren je gek maar wederom.. je ziet zoveel andere dingen op wereld.

En denk eraan; “Ge zijt gene pot Nutella he… Niet iedereen vind je lekker!”

Ons verhaal:

We denken altijd dat onze kinderen naar school moeten, goed moeten studeren, hoge diploma’s moeten halen, goede vetbetaalde jobs moeten gaan uitoefenen later,… enz…Wat is als dat kind dat nu niet zo ziet zitten? Niet elk schoolsysteem werkt voor elk kind in een bepaalde periode van zijn of haar leven. “Vroeger gingen kinderen gewoon naar school zonder daarover te zagen”: zeggen ze me dan. Tja, vroeger waren de tijden ook anders. De druk die kinderen nu opgelegd krijgen door onder andere de sociale media in combinatie met schoolssytemen die eens dringend onder de loep moeten worden genomen zorgen ervoor dat niet elk kind kan meedraaien in het huidige schoolsysteem…

En zo ook mijn kind…

Eigen kind schoon kind…We willen als ouders altijd dat onze kinderen het GOED doen… Sommige willen dat ze de beste zijn! Voor andere ouders is gewoon goed ook helemaal oke. Ik hoor bij die laatste. Mijn kinderen moeten geen 100 hobby’s doen waar ze van alle 100 ook het beste in zijn. Mijn kinderen moeten op school niet de primus van de klas zijn. Ik vind het zeer belangrijk dat mijn kinderen heel heel goed zijn maar dan ook verdomd goed zijn in zichzelf goed VOELEN, dromen na te streven, te durven uitspreken hoe ze het leven later zien en daar ook voor durven gaan.

Mijn oudste dochter voelt zich goed op de middelbare school, heeft mooie resultaten en ambieert een hogeschool opleiding. Ik gun het haar van harte en steun ze op welk vlak dan ook.

Mijn jongste dochter ziet het leven net iets anders… en ook dat is oke en moet kunnen. Vasthouden aan gedachten die ondertussen al lang verouderd zijn lijken mij als mama niet de mooiste oplossing voor mijn kind.

Ik vertel meer…

Mijn jongste dochter had een heel fijne lagere schooltijd. Veel vriendinnen, een heel fijne school en veel animo rond het hele schoolgebeuren. Dan kwam dat eerste middelbaar! Van een meisje dat speels en vrij was moest ze zich plots in een wereld storten en gedragen waar ze absoluut niet klaar voor was. “Dat geldt toch voor alle kinderen Lindsay?” Ja, dat klopt maar niet alle kinderen ervaren dit als een fijn en veilig gevoel. Toch bijt je door als ouders en als mama en geef je aan dat dit nu eenmaal de wereld van ‘het groter worden’ is. Lastige ochtenden, lastige avonden, weinig school interesse enz,… De vriendinnen gedragen zich plots anders, dat speelse valt weg en je MOET groot worden. We spreken over twaalf jarigen. Ik speelde op mijn twaalf jaar nog met de Barbies en dat kon toen! Als je hier nu als twaalf-jarige voor uitkomt ben je een seut, is dat gênant, doe je belachelijk, ben je een baby, enz.

Nooit, vanaf dag 1 vond ik dat ze daar op haar plaats was maar er was jammer genoeg geen ruimte voor andere opties.

Het tweede jaar middelbaar begon en het ging van kwaad naar erger. Er kwam nog wat gepest bij omdat ze ‘anders’ was en ze voelde zich ook anders. Hoeveel keer dat de dochter met ons meegaat zonder GSM en dat ze ons zegt van ja, ik vind dat rustiger… Ze knutselt tot in de vroeger uurtjes bij wijze van spreken en voelt zich niet zoals haar vriendinnen. Nog steeds hou je vast aan het reguliere schoolsysteem omdat dit zo hoort en maatschappelijk in het kuddegedrag klopt. Maar je kind wordt ongelukkiger en ongelukkiger met vele gevolgen van dien op psychisch vlak. Je zoekt oplossingen, andere scholen, andere onderwijstechnieken, ze volgt gesprekken, leerlingenbegeleiding alsook ik ga in gesprek met verschillende leerkrachten en het CLB. Er moest iets veranderen. Ik had geregeld het gevoel dat als ik haar uit het onderwijs kon halen en ze een andere manier van “school” kon aanbieden dat ik dat meteen zou doen. Maar dat deed je toch niet? Een kind uit het standaard onderwijs halen? Dan kiezen we er nog liever voor om ons kind lekker ongelukkig op een school te laten. Sorry, ik niet…

Na maanden overleg, gesprekken met de leerkrachten, CLB, andere scholen zoeken, alternatieve onderwijstechnieken bekijken, familie en vooral alle nachtelijke huilbui gesprekken met Lenke zelf was het zo klaar als boter voor me! Niet elk kind kan functioneren in het gewone onderwijssysteem. Ook zij niet en dat ging ik na alle miserie, tranen, spanningen enz nu gaan oplossen want ik wou geen kind meer dat op deze leeftijd ongelukkig en zonder zelfvertrouwen moet volwassen worden.

Twee verhalen kwamen samen… het reguliere schoolsysteem is niet een systeem waar zij in past en de school is ‘uitgewerkt’ en geeft zelf toe dat onze beslissing gefundeerd is, weloverwogen, liefdevol, dat we hun steun en begeleiding hebben, … En dat Lenke nu éénmaal een zeer vrij kind is in denken en doen en dat de wereld voor haar niet bestaat tussen vier schoolmuren. “Geef Lenke maar de ruimte”. Gelukkig hadden we een ongelooflijk begripvolle directie maar ik stel me soms echt vragen bij de rationele gedachtegang van sommigen in het onderwijs. Zonder met de vinger te wijzen naar onderwijzers want onze yogastudio heeft een groot aantal juffen wekelijks op de mat maar we leven niet meer in een wereld waar 1 systeem wet is he! De wereld is groter dan wat er hier leeft rond de kerktoren. Er zijn zeer veel onderwijzers met het hart op de juiste plaats, en die komen hier yoga doen ;-), maar er zijn er andere…  Einde verhaal hierover.

We starten met thuisonderwijs voor dit schooljaar… We halen ze uit het onderwijssysteem en creëren een eigen onderwijssysteem. Na de corona periode is dat een systeem dat volgens een medewerker van de Vlaamse overheid een sterk gefundeerd systeem is geworden met zeer veel platformen en hulpbronnen dat het een degelijke basis vormt voor het behalen van een secundair onderwijs diploma. En zo blijkt ook! Thuisonderwijs Kempen, de VHOV (vereniging voor huisonderwijs met zeer veel begeleiding in), instellingen die je kind voorbereiden op de examen commissie, … je staat er echt niet alleen voor en je kind is zoveel gelukkiger. Ons kind toch…

Maar dan komt het…uitschrijven op school, registreren als thuisonderwijs, … Daar gaan de vooroordelen!

“Thuisonderwijskinderen zijn niet gesocialiseerd!”, “Zo nooit onder de mensen komen!”, “Je kan toch niet alle vakken geven? Wat met wiskunde?”

Het zijn maar een paar van de vooroordelen waar we, misschien wel elke dag, mee gaan  geconfronteerd worden. Maar: “Onbekend is onbemind,” Voor alles zijn oplossingen en het is maar hoe wij het gaan aanpakken. Niet gesocialiseerd? Op school was ze niet gesocialiseerd. Nu studeert ze thuis, gaat ze twee maal per week naar de kunstacademie, maakt ze naast haar studeerwerk modetekeningen. En het strafste van al! Ze durft terug initiatief nemen! Ze maakt prachtige kleding ontwerpen. “Stuur dat maar eens door naar wat modehuizen.” Zeiden we. En dat deed ze!!!! Ongelooflijk maar waar mag ze morgen haar ontwerpen gaan laten zien in een klein modehuisje in Antwerpen. Misschien komt daar verder niets van maar wauw! Je weet niet van waar ze komt!

Morgen gaan we eerst wat studeren, dan stappen we op de trein in Bouwel naar ons geliefde Antwerpen met haar ontwerpen onder haar arm. We gaan ze echt laten zien daar, al is het maar voor de ervaring. Ik ben zo trots op dat hele traject dat ze heeft afgelegd en zo trots dat we haar uit dat reguliere onderwijs gehaald hebben.

“Kunnen we nu reizen?” vroeg ze? Frans, wiskunde en alles kan ik overal leren he! De wereld is veel groter dan die vier schoolmuren. Dat voelde ik bij haar vanaf het begin, dat voelde zij zelf vanaf het begin, dat voelden de leerkrachten vanaf het werd uitgesproken, dat voelde onze omgeving als ze haar hoorde praten.

Ja, ik heb uiteraard de mogelijkheid om dit te kunnen aanbieden aan haar. Doordat ik mijn droom leef en doe kan ik ook haar droom mee leven en ondersteunen. Het moet ergens in de lijn beginnen en het trekt zich door.Ze kan altijd terug naar school moest dat nodig zijn of op haar vraag. Haar wereld ligt open. Leren van het leven en van de wereld waar we gaan komen maar ook uiteraard willen we dat ze elk jaar met mooie, voor haar goede, resultaten uit de examen commissie komt. Ja, ook wij willen dat ze een mooie basis en een mooi diploma kan verdienen op het einde van haar traject.

The word is out! Spannend voor haar maar ook voor ons! Een bevrijding? Absoluut! Een risico? Dat is elke stap vooruit in het leven! Wat is het ergste dat kan gebeuren? Dat ze terug naar school moet… Laat dat onze drijfveer zijn om tegen de stroming in te blijven zwemmen. Laat ons maar loskomen uit het kippenhok en onze eieren gaan leggen op plaatsten waar we ze willen leggen. Wij willen geen pot Nutella zijn maar een potteke rode bietenhummus met een toastje! Mmmmm…

En zoals iemand van mijn geweldige Yogi’s zei toen ik dit verhaal aan haar vertelde omdat ik had gehoord dat ze dezelfde keuzes had gemaakt voor haar dochter: “Brave meisjes komen in de hemel, stoute meisjes komen overal!” Wij willen overal eens zijn geweest!

#Cada dia es un regalo

#No hay amor sin admiracion

Adios!