Eenzaamheid… daar wil ik het nu in dit blog wel eens even over hebben, want ik kreeg afgelopen week telefoon van de organisatoren van De Warmste Week, die dit jaarlijkse event organiseren, met de mededeling dat ik mee uitgekozen ben om mijn verhaal te komen delen op de radio tijdens de slotweek van het project.
Het thema van De Warmste Week is dit jaar “eenzaamheid”. Op 14 december 2024 houden we zelf met onze yogastudio ook een actie ten voordele van De Warmste Week, door een XL Winter Yogales te organiseren waarvan de opbrengsten integraal gaan naar De Warmste Week. Ik volg De Warmste Week elk jaar wel ergens langs mijn ooghoek, maar dit jaar kwam het niet voorbij in mijn ooghoek, maar los in mijn gezichtsveld.
Eenzaamheid… Ik dacht: “Ja, hier wil ik zelf ook iets mee doen.” Want als we denken aan mensen die eenzaam zijn, veronderstellen we soms dat dit mensen zijn die niemand hebben en alleen in een hoekje zitten. Dit is uiteraard niet zo, en je wilt soms niet weten hoeveel mensen met eenzame gevoelens worstelen die zo kwellend kunnen zijn, terwijl ze totaal niet alleen in het leven staan.
Toen ik onze activiteit registreerde op de website van De Warmste Week, kreeg ik enkele dagen later een eerste telefoontje. Een dame aan de andere kant van de lijn vroeg me waarom ik yoga gekozen had als activiteit voor De Warmste Week en wat dit voor mij betekende. Tegen een wildvreemde vertelde ik mijn verhaal en vooral hoe yoga voor mij op een constructieve en positieve manier eenzaamheid de kop heeft ingedrukt. Ik denk dat die positieve manier van aanpak precies was wat ze graag wilden horen. Maar het was ook effectief zo. Ook ik heb een periode gehad in mijn leven dat ik me precies alleen op de wereld voelde, ook al was dat in feite niet zo.
De Amerikaanse arts Vivek Murthy, die ook een boek heeft geschreven rond eenzaamheid en verbinding, geeft aan dat er drie soorten eenzaamheid zijn:
- Intieme of emotionele eenzaamheid: Bijvoorbeeld het verlangen naar een levenspartner of het verlangen naar een emotionele bron die voor vertrouwen kan zorgen.
- Relationele/sociale eenzaamheid: De behoefte aan fijne vriendschappen en kennissen, die een bron van steun en plezier zijn.
- Collectieve eenzaamheid: Het verlangen om een gemeenschap of groep mensen te vinden met gelijksoortige interesses en waarden.
Eenzaamheid is ook nog steeds een groeiend probleem in onze maatschappij, maar er wordt niet zomaar over gesproken. Je wilt niet dat mensen reageren met: “Oooh ocharme.” Of zeggen: “Trouwens, je hebt 3000 volgers op Instagram en 500 Facebookvrienden, dan kan je toch niet eenzaam zijn?” Laat dat in deze wereld nu net het probleem zijn.
Online is trending. Online willen we gezien worden. Maar eigenlijk willen mensen maar één ding: gezien worden in het echte leven. Ook ik voel dat in onze online Body en Soul Academy. Ik maak in de Academy – wat het online gebeuren is van onze yogastudio – mooie opleidingen, waardevolle programma’s, yogalessen… en dat werkt bij momenten goed, maar mensen zeggen me maar één ding: “Ik volg het liever echt bij jou in de studio, Lindsay.” Wij hebben sociale contacten nodig. Wij hebben verbindingen nodig met elkaar. Je wilt het gevoel ervaren dat je ergens verbonden mee bent.
Eenzaamheid hoeft geen taboe te zijn. Praten over wat je voelt, is nu net de sleutel om naar verbindingen toe te werken. Bij mij heeft yoga inderdaad voor die verbinding gezorgd. En nee, ik heb geen traumatische jeugd gehad. Eenzaam soms wel, ja. Ik heb geen vreselijke dingen meegemaakt, maar toch veel gezien. Dus je kan zeggen: “Seg Lindsay, get over it!” Maar op die leeftijd is dat helemaal niet zo.
Zoals ik al zei, vertelde ik tegen een wildvreemde vrouw aan de telefoon mijn verhaal, zonder schroom, zonder vervelend gevoel. “Tuurlijk kan ik dat op de radio vertellen,” zei ik haar. Tot ze terugbelde en me vroeg: “Wil je het vertellen op de radio?”
Plots begon het wat te knagen. “Tja, ik wil dat vertellen. Maar hoe?” Want door mijn yoga-practice en mijn persoonlijke groei, ontwikkeling en spirituele kracht heb ik iedereen vergeven. Vergeten? Nee, dat niet. Dat hoeft ook niet. Maar iemand vergeven is zo mooi. Het brengt zoveel rust.
Ik was afgelopen zomer in Spanje voor zes weken. Mijn man en ik hadden daar net ons eigen stekje gekocht, en ik zat op een rots te mediteren. Naar die rots neem ik jou trouwens mee als je met ons mee op yogaretreat gaat. Ik zat daar dus, luisterde naar een Amerikaanse meditatie (die zijn soms wat over the top, maar bevatten vaak ook sterke boodschappen) en huilde tijdens die meditatie. Ik zat daar alleen met mijn koptelefoon op, ’s morgens om 8 uur. Wandelaars passeerden, de winkeltjes gingen allemaal open.
Na die meditatie besloot ik iets heel moedig te doen. Ik stuurde een bericht naar iedereen die me in het verleden een gevoel van eenzaamheid had bezorgd – mijn vader en moeder in de eerste plaats. Het bericht luidde ongeveer zo: “Ik ben niet meer kwaad. Ik laat alles voor wat het was. Ik ben gelukkig nu, een sterke vrouw. Ik heb alles wat mijn hart verlangt en ik zie je graag.”
Ik wandelde terug naar ons appartement waar mijn man en dochter nog lagen te slapen of misschien aan het ontwaken waren. Die wandeling naar huis, ons appartement, duurt ongeveer 20 minuten. Ik passeerde nog langs een Spaans bakkertje, en het enige wat door mijn hoofd ging, was: “Fuck Lindsay, kalf, wat heb jij nu gedaan. Echt onozel geit. Je bent zo’n krachtige vrouw, je hebt zoveel power, zoveel wilskracht, en je stuurt zo’n melig, stom bericht.” Ik voelde me kwetsbaar en bekeken door Spaanse mensen die me niet kenden. Hun ogen zeiden precies de hele tijd: “Kalf, kalf, kalf, zwak mens, dommerik…”
Ik kwam thuis aan, dekte de tafel en de eerste reacties kwamen binnen. “Ik zie je ook graag.” Of: “Ik kon niet anders Lindsay. Ik heb je ook altijd graag gezien. De situatie was nu zo, ik besef dat.” Je was ook zo volwassen, je bent zo sterk. Vanwaar komt dit nu?”… Ik zei niets tegen mijn man.
Tot na het eten, toen we nog wat aan tafel zaten en ik nog zo’n lekker Spaans koffietje maakte met zicht op zee, mijn dochter zich ging douchen en ik tegen Kristof zei: “Ik heb iets stoms gedaan. Ik heb dit bericht gestuurd naar iedereen die me ooit in de steek heeft gelaten.” “Ah oké,” zei hij, en hij maakte er niets van. “Dat is sterk,” zei hij. “En hoe voel je je nu?” “Vrij,” zei ik.
Ik heb op niemand opnieuw gereageerd en gewoon door uit te spreken dat ik me vrij voelde, was de dag begonnen. Ik heb er daarna nog maar een paar keer aan gedacht. Ik had het gevoel dat ik in het reine was, dat het van mijn schouders was, en dat ik had teruggegeven wat niet van mij was.
Bij mij was het vooral die intieme en emotionele eenzaamheid zoals Vivek Murthy beschrijft. Ik keek vaak de wereld rond als puber en begin twintiger en dacht bij mezelf: “Waarom helpt mij niemand? Waarom moet ik alleen in het leven stappen? Alleen alles uitzoeken? Alleen beslissingen nemen?” Ik weet nog hoe ik mijn rijbewijs haalde. Ik had er heel hard voor gewerkt, alles alleen geregeld, gespaard om te leren rijden met de rijschool, gespaard voor mijn autootje… Ik had dat rijbewijs, en ik schreef een brief naar mijn ouders. De eerste zin? “Ik heb het zelf gedaan… Ik had je niet nodig blijkbaar.”
Ik studeerde af aan de KHK (Katholieke Hogeschool Kempen) als verpleegkundige, en er was niemand van mijn biologische familie op mijn proclamatie. Mijn toenmalige schoonfamilie was er wel, net als de papa van mijn kinderen, want daar was ik toen mee samen. Die toenmalige schoonfamilie was er op veel cruciale momenten. Dus was ik er alleen? Nee. Voelde ik me soms alleen? Ja, zeker. Nog steeds ben ik mijn toenmalige schoonouders enorm dankbaar voor de tijd die ze spendeerden om die belangrijke levensmomenten mee te ondersteunen op mijn jonge leeftijd. En dat weten ze heel goed.
Stap voor stap, met het ouder worden, kwamen mijn ouders wel terug in mijn leven. Eerlijk? Dat durfde ik aan door mijn yoga-practice. Omdat ik geen blad voor de mond nam. Omdat ik durfde praten. Omdat ik mezelf ging verbinden met mensen uit de yogawereld en ik op den duur van mijn “zwakte”, van mijn vijand, mijn kracht maakte. Ze waren er toen ik bevallen was, ze waren er op de toen belangrijke momenten, maar ze waren er soms ook niet.
Het heeft me nog lang pijn gedaan. Toen mijn jongste dochter haar communie deed, was er niemand van mijn familie. Iedereen uitgenodigd, maar allemaal hadden ze andere prioriteiten. En weet je? Ik snap dat. Je hebt die binding niet. Je bent niet samen opgegroeid. Ik ben maar half opgevoed door hen. Dus ergens is het ook logisch dat iedereen een eigen leven heeft. Dat besef ik nu, en ik neem het hen echt niet meer kwalijk. Ik snap het echt… Echt waar.
Maar toch kwam er toen iemand op het communiefeestje, hier bij ons in de tuin, die de situatie heel goed kende en die hard genoeg liet vallen: “Oh, is haar familie er niet? Hoe kan dat nu?” Ik had het gehoord, ook al stond ik wat verder weg. Dus ik niet alleen. De eenzaamheid kroop onder mijn vel, en ik ben naar de wc gelopen. “Fuck hem!” dacht ik daar. “Komaan, Lins, jij bent zoveel graver dan die meneer Kwalmans!”
Er waren vrienden van ons, mijn huidige schoonouders, vrienden van Kristof… Allemaal mensen die er waren voor mijn dochter haar feest. Ik ben naar buiten gewandeld met een “air” van hier tot in Honolulu, en ik dacht: “Als er nu nog één zo’n opmerking maakt? Ik kap hem met zijn klikken en klakken uit mijnen hof!” Vanaf toen heb ik hier niemand meer toegelaten die een negatieve energie met zich meebrengt of ons het licht niet gunt. Het leven is te kostbaar en te mooi om te laten beïnvloeden door situaties die je niet zelf gekozen hebt.
Dan ook nog dat meditatiemoment op de rots dat ik hiervoor vertelde… en nu is het oké. Ik zie mijn ouders allebei regelmatig. Ik zie ze graag. We knuffelen, lachen samen, huilen samen… Er is plaats voor die heerlijke humor! We zijn allemaal van’t stad he dus een sarcastische mop, ‘oep zen Antwaarps’ op tijd en stond zonder we kwaad worden is zalig. Ik kan vaak met mijn vader lachen. Hij zegt dan: “Seg, die trekken heb je toch niet van mij hoor.” Ik antwoord dan: “Dat zou kunnen!” Of ik vertel iets van vroeger en zeg: “Ooh ja, dat kan jij niet weten. Jij was er niet bij!” 😉 En dan lachen we.
Maar dan is de avond voorbij, gaat hij naar huis, en knuffelen we elkaar. We zeggen: “Love you.” “Love you too, schatje… en dan ‘not’” 😉
Toen ik trouwde met Kristof, wilde ik dat mijn vader mij naar voren bracht, en dat deed hij ook. Met mijn moeder lach en zwans ik. We delen verhalen en luisteren naar elkaars leven, ook al was en is het apart en anders. We verstaan elkaar soms heel goed, en soms ook niet. En ook dat is oké.
Is de band er zoals we samen zouden zijn opgegroeid in een gezinsverband? Nee, niet echt. Hebben we allemaal veel respect voor elkaar? Absoluut! Ik wens ze allebei alle geluk van de wereld. Ik ben niet boos op hen, ik ben hen zelfs dankbaar. Want zonder die ervaring was ik misschien niet de Lindsay die haar vaste job zou durven opgeven om ondernemer te worden in een dorp waar ze niet welkom was en nog eens de moderne Ingeborg ging spelen. Ook al werd ik aangemoedigd door mijn man… Toch geloof ik in een kracht die me al heel veel gebracht heeft door mijn opvoeding.
Onze yogastudio is een daad van kracht, vrouwelijkheid, en overtuiging. Ik heb alles wat me gelukkig maakt, en de grootste boodschap die ik wil delen, is dat ik van die lastige gevoelens zoals eenzaamheid mijn beste vriend heb gemaakt. Door middel van mijn yogawereld heb ik eraan gewerkt om die eenzaamheid terug te geven. Want ik heb daar niet voor gekozen en hoef dat niet te behouden, dat gevoel.
Soms kijk ik naar mensen die een “perfecte” opvoeding hebben gehad en daarover praten. Dan denk ik echt: “Wat ben ik blij dat mijn leven gegaan is zoals het gegaan is.” Ik voel me dan eerlijk en oprecht dankbaar. Ik zou nu echt niet meer willen wisselen. Ik ben trots op mijn leven.
Ondertussen mocht ik hier in Grobbendonk een prachtige yogastudio opstarten en runnen gedurende drie jaar. Ik heb ontzettend veel fijne mensen leren kennen hier. Ik kon mezelf laten zien als Lindsay, de goedlachse yogatijger, en die wederzijdse respons heeft me diep geraakt.
Snap je nu dat toen ik hoorde over eenzaamheid en het project van De Warmste Week, ik meteen tegen de wereld wilde vertellen dat het écht anders kan? Dat je zoveel meer kan dan je denkt? Dat het ook een bron van dankbaarheid kan worden?
Dat yoga je inzichten kan geven? Dat een welgemeende middenvinger, zelfs tijdens een communiefeest, wel eens op z’n plaats is? Dat je van je “zwakte” een grote bron van kracht kan maken? Dat het een positief verhaal kan worden?
En dat medeleven niet altijd betekent dat iemand zegt: “Ocharme, sukkeltje.” Dat verbinden cruciaal is, en dat een beetje peper in je reet je kan laten stralen als een hete yogatijger?
Namaste, en ik hoop je te zien op onze activiteit voor De Warmste Week op 14 december!
Inschrijven doe je via http://book.healyourhealth.be. Hoe meer mensen we kunnen besmetten met positieve energie en verbindende kracht, hoe liever ik het heb!
Lindsay