If I were your age, I wouldn’t think it over but just do it!

Met die zin eindigde het gesprek tussen mezelf en de Zweedse buurman die naast ons woont in Spanje. Ik keerde ons terrasje verder af en de tranen popte op in men ogen. Just do it… maar onze kids he.

Yep… we zijn er weer. In ons geliefde Spanje. Het land van de zon, de zee, de wind, de bergen, appelsienenbomen, citroenbomen, olijfgaarden en zoveel meer. Granaatappels plukken langs de kant van de weg. Palmbomen, flamenco dansers en je avondmaal nuttigen om 22u.

I LOVE IT! WE LOVE IT!

Deze ochtend deed ik dus een babbeltje met onze buurman… een half uur lang ging het over het leven in Spanje en de tegengestelden die we ervaren in België en hij in Zweden. Ondertussen woont hij volledig hier en hij vertelde me dat hij ‘s ochtends soms in zen arm knijpt om te beseffen dat dit echt is. Ik ben er van overtuigd dat ook wij dat geregeld zullen doen als we onze stek hier hebben.

“De meeste mensen in België zijn nors zei ik hem, hebben commentaar op het minste dat hen niet aanstaat, leven vanuit hun ego en niet vanuit een “community” waarin verdraagzaamheid en vriendelijkheid troef zijn.” Dat is heel simpel te verklaren he zei hij.

“You see through the window and it’s gray plus it’s raining. If you live in that too long, you will become the same as that weather! Hilarisch vond ik het! Hij zei er nog bij dat je heel positief moet ingesteld zijn om het mooie te zien dan.

Het is ook zo he… Hoeveel keer wij commentaar krijgen op hoe we leven, dat onze hond eens een keertje in iemand zijn voortuin loopt omdat daar een andere hond staat, een auto van de yoga 2 mm voor een poort staat. Dat je 2 minuten na 22u, als je al het werkmateriaal aan het opbergen bent, al een bericht krijgt dat er geluidsoverlast is. 😂 Het is om te lachen eigenlijk. Hier begint het leven om 22u… waar maakt die bekakte burgerij zich druk om? Zijn er niet veel andere zaken in het leven belangrijker dan dat? Je durft tegenwoordig niets meer op Facebook zetten van je mening of je wordt aan de schandpaal genageld… triestig noem ik dat. Je wil niet weten hoeveel “jaloerse” mensen dat onze yogastudio en mezelf soms rapporteren aan Facebook. Want ja… ik krijg daar wel een melding van he. I know! Mekaar uitschelden en kleineren op Facebook is toegelaten. Reclame maken over persoonlijke groei en je gelukkigste leven leiden mag niet. Triestig België. Ik ben ook lid van verschillende Facebook groepen in Spanje. Denk je dat ze daar elkaar zo aanvallen? Helemaal niet!!!

Hier in Spanje knikken we naar elkaar. Ook al ken je elkaar niet. Help je elkaar, ook al ken je elkaar niet. Al moeten we wel toegeven dat ze in Catalonië vriendelijker zijn dan hier in de Costa Blanca. Misschien omdat er daar nog op kleinschaliger niveau wordt geleefd en hier het toerisme zich heel fel manifesteert. Ik zei het tegen de buurman en hij bevestigde dat. “Enkel in juli en augustus” zei hij. De overige maanden is  het hier heel anders. Maar dan nog… mensen zijn hier zoveel vrolijker. Ben ik blind voor eventuele dingen die hier ook mislopen? Neen hoor. Daar hadden we het nog over deze ochtend. Geen enkel land en regering is heiliger dan de Paus maar er zijn wel degelijk verschillen.

Deze frustratie gezegd zijnde 😂, wat voelen we hier ons toch gelukkig! Elke keer we hier aankomen zeggen we dat we niet meer terug gaan. Elke keer we terug MOETEN is het met tranen in de ogen. Ons leven is hier. Ons geluk alsook onze problemen liggen hier. Want neen… ik ben daar niet blind voor.

Onze Zweedse buurman vroeg me wat ik en Kristof doen van werk. Ik vertelde over de yogastudio en dat Kristof IT’er is. “Guys, you can live like God here!” En dat weten we! Ik vertelde dat onze jongste soms twijfelt om mee te komen en de oudste absoluut niet wil. “Then you have to convince the boyfriend.” 😂 Oke doen we! We hebben nog 11 dagen! Hihi…

Neen, we weten allebei dat onze kinderen in België alles hebben wat ze “gewoon” zijn. Want meer dan dat is het niet he. Gewoontes… de school, de vrienden en de omgeving… Alle andere dingen vind je hier ook. Hoe vind je een gulden middenweg tussen je leven hier te gaan leiden en je kinderen in België te houden? Niet… De opmerkingen die ik kreeg dat ik mijn kinderen best eerst opvoed en dan in Spanje kan komen wonen komt dan ook van mensen uit die “bekakte” burgerij die leven met oogkleppen en niet onder de kerktoren vandaan durven kijken.

Wij, ik en Kristof zijn er van overtuigd dat wij, tot onze kinderen onze vleugels niet meer nodig hebben, een prima “alternerend leven” kunnen leiden in Spanje met en zonder onze kinderen. Ik noem ze ook bewust onze kinderen. Want we ZORGEN er allebei voor al zijn ze biologisch niet van ons maar “who care’s”… Ja… die met die oogkleppen. 😂

Wij zijn momenteel met ons vijf in Spanje. Ik en Kristof, Lenke, Ilke en haar vriend. Yep yep… ze worden groter he. Bijna 14 en 16 en binnen enkele jaren klaar om de wereld in te stappen. Misschien bij ons in Spanje, misschien in België of wie weet in Japan! Want ja, wij leren de kinderen dat de wereld groter is dan de school en het land waarin we leven.

We amuseren ons kostelijk, zwemmen, dansen, lachen, luisteren naar hun verhalen en zij met enige tegenzin naar de onze. Is normaal zeker! 🙈

Wat bedoel ik dan met dat alternerend leven? We zijn nu in Spanje tot 16 augustus. Dan keren we terug naar België en gaan we een dikke maand werken aan hetgeen dat onze toekomst bepaald. De yogastudio… De eerste 14 dagen van oktober komen we terug. We zoeken vanaf nu tot eind september een eigen stekje in Spanje en gaan de eerste 14 dagen van oktober alles bekijken. Is het niet ons “goesting”? Tja dan moeten we nog eens terug he… Ocharme wij! 😂 Hopelijk kunnen we een eigen stekje vinden of in de maanden daarna. ONZE kinderen zijn geregeld bij ons maar ook bij hun papa… ik en Kristof kunnen dus geregeld naar Spanje komen als de kids er niet zijn en als ze er zijn kunnen ze in alle vakanties en lange weekends mee met ons.

Als ik dat idee uitspreek dan komt er wel iets los bij de kinderen. Oooh… mogen wij dan een eigen slaapkamer en dat inrichten? Met schelpen en ons eigen spullen en naar de “Teddie” gaan? (Den action van Spanje) Op die manier hebben wij al deels wat we zo graag willen, een leven hier. We trekken onze kinderen nog niet weg uit hun gewoontes… ze kunnen op termijn zelf keuzes maken. Leren het leven hier kennen op hun eigen tempo en wie weet kiezen ze wel binnen x aantal tijd om ook alternerend hier te leven en de vriendjes erbij te betrekken.

Het lijkt mij en Kristof een ge-wel-dig plan! We gaan ervoor! Wat de rest ervan denkt maakt ons eigenlijk niet veel uit. De mensen die ons graag zien steunen ons volledig. De mensen die ons een warm hart toedragen evenzeer. ONZE kinderen krijgen de ruimte tussen België en Spanje en wij krijgen de kans om deels ons leven hier te gaan uitbouwen.

En ondertussen, als onze hond nog eens in iemand zijne voortuin plast, wees gerust, daar krijg je fluo groen gras van dus wees blij. Als je ons, met onze vrije ideeën, er niet bij wil op een feestje, wees gerust… wij willen er niet bij zijn. Als je onze dromers noemt… wees gerust… op een dag ga je denken “damn…had ik maar meer gedroomd en gerealiseerd”

Ik neem mijne Copa de vino Blanco er nog eens bij en zeg “Salud”… op Spanje… op ONZE kinderen, op onze ROAD TO THE DREAM!

We houden je op de hoogte van onze avonturen via deze blog!

Hasta luego!

Lindsay en Kristof