Het is super lang geleden dat ik hier nog eens een blogje geschreven heb over onze Spaanse plannen…
Na de vakantie met kerst en nieuw in ons geliefde Spanje voelde ik de drang om nog eens een up-date te geven over onze Spaanse droom/plannen. Want hoe je het ook draait of keert, terugkomen wordt elke keer moeilijker en moeilijker. Eens je dan terug bent neemt het leven in Belgie zich wel terug over maar mijn hartje ligt niet hier.
Gisteren had ik nog een gesprekje met mijn dochter die me zei van: “Als je hier geboren bent is dit toch je land?”. Ik zeg ja uiteraard maar het wil niet zeggen dat als je hier geboren bent dat je verplicht bent om je leven hier te leven. De wereld is zoveel groter dan wat er hier rond de kerktoren leeft en mooier ook. Voor mij toch. Ik deed een week geleden de test toen ik met de hond ging wandelen. Ik lachte naar iedereen die ik tegenkwam. 1 iemand lachte terug. Jammer denk ik dan als je 8 a 10 mensen tegen komt. Onze maatschappij mag dan misschien ook zeer goede systemen bevatten, het is geen maatschappij waar ik me in kan vinden.
De “ego” toestanden, prestatiedrang en het “kijk eens hoeveel ik heb” zijn toestanden die wij in ons dorpje l’Estartit’ niet tegenkomen. Mensen zijn behulpzaam en leven niet alleen voor zichzelf maar ook voor elkaar. Tradities worden in ere gehouden, mensen komen samen om het leven te vieren, mensen leven buiten,… De natuur is zo heilzaam. Het weer is niet alleen voor mijn vreselijk hier maar zeker ook de mentaliteit. Ik ben uiteraard zeer dankbaar voor het leven en de kansen dat ik hier heb en krijg maar dat er elders nog plekken op de wereld zijn waar je geluk kan vinden is daarom niet minder waard.
We reden begin januari terug van L’Estartit naar België en ik heb de eerste drie uur van de rit met tranen in de ogen gezeten, naar buiten starend en mezelf afvragende waarom ik het lef niet heb om vlakaf tegen mijn dochter te zeggen van “we gaan…” De enige reden die ons hier houdt is zij… Uit liefde! Laat dat niet mis te verstaan zijn.
Toen we in Spanje waren voelde zij zich ook zo veilig en vredig. Zij neemt de fiets overal naartoe. Besteld alleen hapjes en drankjes, gaat naar de plaatselijke winkels en is niet bang om tegen de tuinman ‘Feliz Navidad’ te gaan zeggen waarop zij deze wensen ook heel liefdevol terug kreeg. Ze begon uit zichzelf appartementen te bekijken wetende in haar achterhoofd dat het leven daar wel eens verrassend mooi en goed zou kunnen zijn maar de stap zelf effectief zetten is nog een brug te ver en daar hebben we alle begrip voor. Toch zullen we ze blijven betrekken in onze plannen en stappen om ons leven daar opnieuw te beginnen en laten we ze de vrijheid in haar keuze. Maar zegt ze morgen oke ik ga mee dan gaan we ervoor.
“Later heb je nog tijd genoeg zeggen ze dan.” Wie zegt dat? Er zijn genoeg voorbeelden van mensen die ‘later’ eindelijk de ruimte kregen om hun droom naar het buitenland te gaan waar te maken en er amper van hebben kunnen genieten. Ik denk dat we allemaal zulke mensen kennen. Toen ik verpleegkundige was in het woonzorgcentrum leerden die mensen me daar 1 les: “Wacht niet tot later maar leef je dromen wanneer het kan. Het leven is te kort om kansen niet te durven en te pakken.” Die mensen weten waarover ze spreken.
En ja, sommigen mensen in onze omgeving zeggen ons dat we gewoon moeten gaan. Dat kinderen het leven helemaal anders gaan zien eens ze daar even zijn en niet meer terug naar België willen. Jij bent de mama dus jij maakt de keuzes maar dat kan ik niet. Onlangs sprak ik erover met iemand van onze Yogi’s die de droom ook hadden en het voor de kinderen nooit gedaan hadden. Wij ouders zijn te soft kwamen we tot de conclusie… Dat is soms ook zo. We houden soms zeer veel rekening met de wensen van onze kinderen terwijl onze kinderen hun leven nog moet beginnen en ze het zelf vorm kunnen geven. Wil dit zeggen dat je geen verantwoordelijkheid neemt voor je kinderen? Tuurlijk niet…. De ‘oogkleppen mensen’ zien dat zo maar de verstikking dat zij aan hun kinderen geven daar kan ik me dan weer niet in vinden. We doen als ouders altijd wat we denken dat het beste is voor onze eigen kinderen.
Ik en Kristof weten zeker dat de jongste dochter het leven in Spanje zo gaat appreciëren maar op 14 jaar is dat geen evidente beslissing en we zullen haar ruimte en tijd geven maar onze emigratie gaat er komen. Daar is geen discussie over.
Welke stappen gaan we ondertussen dan zetten?
We gaan al zorgen voor ons eigen stekje daar… een plek waar we kunnen thuiskomen en we elk, ook de dochters, echt een eigen plekje gaan hebben met eigen spullen. Een plek waar we naartoe kunnen gaan op elk moment dat we voelen dat we daar willen zijn. Op die manier integreren we het Spaanse leven al stilletjes aan in ons leven en in het leven van de dochter. We willen ons daar sociaal inzetten om veel mensen te leren kennen en met de taal zijn we nog steeds bezig. We hebben er ondertussen al wel wat contacten en dat voelt heel fijn aan. Met Pasen zijn we weer 14 dagen weg en in de zomer gaan we de ganse maand augustus. Moesten we daar nog mensen leren kennen met kinderen van de leeftijd van de dochter zou het ideaal zijn. We zijn ondertussen mee opgenomen in de Facebookgroep van de ‘L’estartit communidad’ waarin we het leven in dat prachtige dorp van dichtbij leren kennen, de taal in de Facebookgroep leren gebruiken en ons mee integreren. Een groepje zoals Ge zijt van… bij ons. Met al verschil dat je hier in deze ‘Ge zijt van… ‘ groepen geen mening mag neerzetten of je wordt neergesabeld. 😉
Als we daar zijn proberen we zoveel mogelijk Catalaans te spreken en zoveel mogelijk deel te nemen aan de plaatselijke activiteiten. Met Driekoningen vieren ze in Spanje heerlijke feesten. Driekoningen is daar zoals bij ons Sinterklaas. En niet met “roet”koningen maar met gewoon zwarte koningen zonder dat daar een negatieve of denigrerende bijklank aan hangt. Iedereen kan koning zijn. Het is niet drummen en duwen om de koningen te zien aankomen met hun boot maar een gezellig feestelijk samenzijn. Muziek, fanfares, drumgroepen, de plaatselijke landbouwers met versierde tractors die door de straten rijden en snoepjes gooien. Kinderen met lampionnen op de straten, brieven schrijven voor de koningen en deze in de plaatselijke grote koning brievenbussen deponeren. Ook de dochter maakte een tekening voor de koningen. Zo mooi om te zien hoe prachtige tradities gewoon voor iedereen toegankelijk zijn. Er was een knutselstand in het stadje voor de lampionnen te maken. De dochter wou graag eentje mee maken en ik informeerde bij de gemeente of we moesten inschrijven of dergelijk? Dat kan daar via Whatsapp. En ik kreeg meteen een berichtje terug dat ze van harte welkom was. GRATIS…. Uiteindelijk zijn we geweest maar was het echt wel voor kleutertjes dus heeft ze niet deelgenomen maar het was allemaal zo gemoedelijk.
Daar hoef je de test niet te doen of mensen naar je teruglachen. Iedereen zegt van ver al “Hola” zonder je ze kent. Yoga is daar aan het opkomen en wordt veel samen gedaan met de surfers. De coolifting gelaatsbehandelingen die ik geef hier in Belgie is eigenlijk een Spaanse behandeling die de weg naar hier heeft gevonden en waarvan het hoofdkantoor en de productie van de toestellen in Barcelona ligt.
Hier in Grobbendonk hebben we een missie te volbrengen, zo zien we het nu… De Spaanse/Catalaanse taal leren, de dochter mee betrekken in alle vrijheid die ze van ons krijgt, een appartement of huisje zoeken in L’estartit om onze eigen plek al te hebben, Spaanse radio staat hier ganse dag op zodat we wederom kunnen leren, onze poetsvrouw en man zijn van Valencia. Als zij de radio horen beginnen ze in het Spaans tegen mij en laten ze me oefenen. Zo grappig. Nog goed wat centjes verdienen… Veeeel naar daar gaan. Een hybride leven tussen België en Spanje is nu onze eerste zet.
En we zien wat het geeft binnen een jaar, binnen twee of drie jaar, binnen 4 jaar…
Om af te sluiten met een zinnetje dat een oud dametje in het rusthuis van Berchem waar ik vroeger hoofdverpleegkundige was vroeger tegen me zei en dat ik nooit vergeten ben: “Lindsay, als ge zo oud bent als ik dan kan je pas terugkijken en voelen wat je anders had willen doen in je leven. Ik hoop dat als je het geluk hebt om 98 te worden, je kan terug kijken en denken van ‘Ik heb het potverdekke gedaan!. Ik heb veel niet gedaan, ik heb daar spijt van en nu is het te laat om ne Spaanse toreador tegen men gilet te trekken.”
Ik moest er mee huilen en lachen tegelijk… Die Toreador heb ik al, prachtige kinderen heb ik ook, een dankbaar en mooi leven heb ik ook maar de plek waar men hart ligt is niet hier. Ook bij Kristof niet dus we werken verder om met de nodige vrijheid en respect voor mijn dochters onze castagnetten te laten klinken op het dorpsfeest waar we binnen enige tijd ook inwoners van zullen zijn.
Salud!
Op het leven! A la vida!