“Sell the house!” Met deze zin wil ik onze nieuwste blog openen want het is de zin die onze ganse vakantie in mijn hoofd is blijven hangen. 🙂
We zijn terug! Terug van 22 dagen Spanje, 22 dagen wij met 2 en soms vele anderen maar wij met 2 blijft de constante. Terug van 22 dagen goedkoop en lekker eten, 22 dagen hitte, zon, water, zand, zee, zonnemelk, zonnebrillen, surfplanken, … 22 dagen ideeën en 22 dagen weten dat wij daar helemaal op onze plaats zouden zijn. Het was weer geweldig en anderzijds heel confronterend. Want we verbloemen niet alles. Het leven is niet steeds rozengeur en maneschijn. Ik ben er op een aantal momenten toch wel mezelf tegen gekomen. Momenten gehad van diep verdriet en grote euforie. Maar dat mag! Dat is oke en het feit dat het daar loskomt en verwerkt kan worden is een signaal dat het daar veilig aanvoelt, dat ik mezelf helemaal kan zijn bij mijn grote liefde en dat het de tijd ervoor was om dat te doen.
Laten we het nu niet negatief bekijken. Het was een topvakantie hoor. We zijn gestart met een bezoek aan onze “hometown” l’Estartit. Aankomen op die plek voelt altijd zo enorm vertrouwd en juist. Het voelt niet als vakantie. Het voelt gewoon thuis. We wandelen er rond en gaan naar winkels alsof we thuis zijn. We komen in de strandbars en voelen ons geen toeristen daar. We proberen het Catalaans te spreken en niet het Spaans. Al neemt het Spaans wel over als we woorden niet weten. 😉 Kristof gaat kitesurfen en doet babbels met de locals, er wordt yoga op het strand gegeven, er lopen gezinnen met kinderen rond, veel natuur in de omgeving, het weer is er wat onstuimiger,…. Het is juist.
Eten en drinken is dan ook geweldig daar en dat doen we net zo graag. Rijstschotels met kreeft, wijn, koffie, 45 euro voor twee personen. Morgen nog eens gaan eten? (Toevallig eergisteren gaan eten aan de Nederlandse kust, 150 euro… tja)
En dan begon het. De stilte en rust die binnensluipt in je lichaam en geest. De tijd die je krijgt om na te denken en de zaken eens op een rijtje te zetten. Jezelf in vraag stellen. Dan besef je dat de afgelopen jaren een zeer grote impact op het leven heeft gehad. Ik zie Kristof op de zee bezig en dan kan je niet meer dan dankbaar zijn dat wij bij elkaar zijn gekomen. Dat wij elkaar gelukkiger dan ooit tevoren hebben gemaakt. Dat de opkuis uit ons verleden nog niet rond is maar we wel enkel vooruit gaan. Dat we sterke personen zijn, dat we levenskracht hebben en dat we ons niet meer snel uit het lood laten slaan. Maar, dat we daarom ook kwetsbaar zijn naar elkaar toe wat het misschien ook net mooi maakt. Lachen en wenen ligt op die momenten heel dicht bij elkaar.
Het is een gevoelig punt, heel persoonlijk ook maar niet te trots om het niet te delen. Want mensen die er van uit gaan dat ze leven in de perfectie zijn meestal niet helemaal eerlijk met zichzelf en dat willen wij net niet zijn. Perfect…
Na onze tijd in l’Estartit zijn we doorgereden naar Kristof zijn ouders in Cabo Roig voorbij Alicante. Een prachtige trip van 600 km waarbij we zoveel hebben gezien dat we nadien niet meer konden vertellen tegen familie en vrienden wat we nu net allemaal gezien hebben. Sitges, Barcelona, Valencia,… Allemaal op 1 dag. Kristof die zich de bestuurder voelde van een mariokart autootje in die grote steden en er rondreed alsof het wederom “thuis” was. Ik denk dat langs mijn kant van de auto, de passagierskant, een gat in de grond is van mee op de rem te duwen. 😉 Maar zo leuk, zo gelachen, zo veel flow!
Ook onze periode daar was zeer fijn. Mijn schoonouders hebben ons met open armen ontvangen en ze hebben zoals altijd enorm goed voor ons gezorgd! Het typisch Spaanse huisje is ook zo romantisch en charmant. We love it! We waren daar niet alleen, vrienden en familie à volenté. Op zen Spaans, zoals het hoort. Met zen allen! Gedanst met een flamenco danseres. Wou ik al jaren en dat ga ik nu dan ook echt leren in Antwerpen. Al zo lang ben ik gefascineerd door die manier van dansen. Een dolenthousiaste tafel familie en vrienden wees naar mij toen de danseres in kwestie iemand uit het publiek zocht om mee te dansen en ik was zoooo trots alsook de glinsteringen in Kristof zijn ogen waren zo leuk om te zien.
We hebben ons vol slijk gesmeerd, kastelen bezocht, we zijn gaan eten bij vrienden, gedronken in beachbars, de zuiderse hitte getrotseerd, gezwommen elke ochtend en onze aqua yoga gedaan met ons twee. En dan kwam uitdaging 2… Ik heb onderwatervrees. Door een banaal accident als kind maar met grote gevolgen later. Maar ik wou snorkelen. Wat elk kind vlot doet is voor mij altijd al een issue met mezelf geweest. En wie is er in geslaagd om dat te doorbreken. Jawel, my surfboy! Na mijn eerste snorkelsessie heb ik staan huilen in de zee van blijdschap. Tranen bij mijn wederhelft omdat hij voelde wat het met me deed. Dus hey, ik heb nogal vissen gezien hoor!
Na een goede week daar bij mijn schoonouders voelde we dat het tijd was om terug naar huis te gaan. Naar l’Estartit. Want alles heeft zen charme maar de rust voor ons beiden wilden we nog even terug voelen alvorens we naar Belgie gingen. We maakten de trip terug, stopten nog in het mooie Calpe waar vrienden van ons dezelfde vibe voelen als wij in l’Estartit. We wilden zelf gaan voelen en kijken en we stuurden naar hen een berichtje dat we het begrepen. Dat we hun liefde in de lucht voelden hangen. 😉
Onze laatste dagen in L’estartit waren zo mooi. Rustig, veel gepraat, veel geschreven en gelezen en nog enkele kitesurf sessies achter de rug. Ja veel geschreven. Want dat helpt. Ik schrijf heel veel dingen van me af of schrijf ze net op om ze kracht bij te zetten. Die laatste dagen beleefde ik ook overwinning drie. 😉
We gingen hiken, naar kleine prachtige baaitjes. Prima voor mij. Ik doe zulke dingen heel graag. Klimmen, tussen de pijnbomen, over rotsen, de hoogte in, zichten over de zee op geweldige hoogtes. Maar toen moesten we een dal door voor we aan de tweede baai gingen uitkomen. Een diep dal, en opnieuw, ik zag naar beneden en blokkeerde, benen werden pudding, ogen werden wazig. Tranen in de ogen. Wat is dat toch deze verlof? Waarom werd ik zo geconfronteerd met mezelf? Wie daagt me uit? Ik wist één ding. Ik ging niet terug. Ik moest daar door. Samen, met hem, … Ik begon het symbolisch te zien. Want ja, zo zijn wij yogateachers dan. Emotionele intelligentie. 😉 Ik ben nog door diepe putten gemoeten in het leven, net als Kristof. Hij wandelt erdoor, schuift eens uit, staat terug recht en wandelt door waardoor hij op zijn bestemming geraakt. Hij nam mijn hand vast en nam me mee naar beneden. Rustig en gecontroleerd. Ik wou er ook door, het was gedaan met “ik denk niet dat ik het ga kunnen”, eens schuiven, verdergaan en boven aankomen. Deden we! Met twee, hand in hand, tot tranen toe. Ik voelde me sterk, als die bergen, groot en toch één met mezelf. We stonden met twee daarboven, trots en met een hartslag van 130 in 34 graden.
Dus we zijn er klaar voor. We zijn een team, meermaals bewezen, stevig als die bergen, sterk op onszelf en nog krachtiger samen. We bouwen verder aan ons leven hier en breiden uit naar ons leven daar. De problemen op ons pad zullen die van ons zijn en die van een ander die ze op ons willen schuiven omdat ze zelf niet gelukkig zijn schudden we van ons af.
Krachtig en standvastig, man en vrouw, wij, hier en daar, hand in hand, voor altijd.
Oh ja, ik begon de blog met de zin “Sell the house”. We zijn ons eerste immo bezoek gaan doen in L’estartit. Prijzen gaan bekijken, info over de regelgeving, percentages bij aankoop enz… Een vooral informatief bezoek maar we hebben weer wat meer info. We hebben leuke panden gezien en zijn er zeker van dat er voor ons een geschikt pand zal vrij komen als de tijd daar is. Toen we door gingen zei de dame tegen ons: “Sell the house. Life is better here.”
Laat dat DE quote zijn om elke dag het beste van onszelf te geven. Voor elkaar, voor de dochters, voor onze familie en vrienden, voor onze yogastudio en voor onze “road to the dream”
Adios!
Lindsay