Ja, ook hier kan het even niet meezitten…
Hoe ik daarmee omga? Dat vertel ik je, want jawel, ik ben de happy flappy yogateacher. Ik probeer in het leven al het positieve op te slorpen en mezelf sterk neer te zetten. Maar betekent dat dat je als yogi of als iemand die zich verdiept in persoonlijke ontwikkeling nooit een k**dag heeft?
Tuurlijk wel. En dat deel ik met je.
Vandaag is zo’n dag.
Ik stond vroeg op, liet onze knappe hondjes buiten en genoot van een warme kop thee. Mijn ochtend begon zoals altijd: een beetje opruimen, schrijven in mijn journal over mijn dankbaarheid, mijn intenties voor de dag neerzetten. Mijn dochter en ik hadden een fijne ochtend gepland: samen een uurtje fitness en daarna de Nederlandse en Engelse Vogue halen. 😉
Maar voor we naar beneden gingen, dacht ik nog even snel het papier en karton mee te nemen naar de container. Een kleine, alledaagse handeling… en toch was het op dat moment om zeep. Een brandende pijn schoot in mijn rug, ter hoogte van mijn bh-bandje. Het straalde door naar mijn ribben. Ik stond vast. Tranen in mijn ogen. Mijn dochter vroeg: “Mama, ça va?” en ik antwoordde: “Ja, foute beweging waarschijnlijk.”
Ik probeerde te stretchen, zachte yin-yoga poses te doen, maar niets hielp. Gefrustreerd stapte ik toch de auto in. Mijn innerlijke vuur wilde sporten, maar mijn hoofd zei nee. Mijn dochter, lief als altijd, zei vijf keer: “Mama, rijd terug, dit gaat niet.” Ik gaf toe en reed terug naar huis.
Eenmaal thuis overviel de emotie me. Ik word boos als ik niet kan bewegen zoals ik wil. Een heet bad met Spaans zout bracht verlichting, maar in de zetel begon het denken. Sinds we met Nieuwjaar terugkwamen, is mijn studio nooit zo chaotisch geweest. En ik weet waarom. De verkoop van ons huis heeft tijd en energie gevraagd, ten koste van de yogalessen. Dat besef ik.
Dan waren er nog enkele negatieve opmerkingen van mensen die hier amper komen, over de tienbeurtenkaarten. En dan was ik nog strontverkouden, waardoor ik een les moest annuleren. Vervolgens stroomden de annulaties weer binnen, zoals in een eerdere periode. Ik oordeel niet. Ik begrijp dat het leven druk is en dat iedereen het beste doet binnen zijn mogelijkheden. Maar een yogastudio draaiende houden in een dorp als dit is moeilijk. Mensen zien yoga als een hobby, wat normaal is, maar voor mij is het mijn job.
Dit dorp is… niet echt sociaal. We liggen niet aan een grote baan, we vallen niet op als onderneming. Ik heb keihard gewerkt aan mijn zichtbaarheid op sociale media, en gelukkig heeft dat veel gebracht. Maar het blijft een uitdaging. Vaak komen mensen samen met vriendinnen. Superfijn, maar als één iemand afzegt, blijven de anderen ook weg. En zo blijft de cirkel draaien.
En nee, dit is geen klaagzang. Dit is gewoon de realiteit. Ik wist dat dit mijn pad zou zijn. Ik heb dit zelf gekozen, en ik zou het zo opnieuw doen. Maar het is soms lastig om een ritme vast te houden.
Afgelopen weekend hadden we de voorlaatste opleidingsdag van de Hatha-opleiding. Daar kwam dit onderwerp ook ter sprake. Een goede vriendin uit de sportsector zei me al vaak: “Lindsay, het is een mega onzekere job.” En toch doe ik het met zoveel liefde, passie en overtuiging.
Maar goed… eerst had ik een studio vol zieke yogi’s en nu is het mijn rug. Pilates zit er vanavond niet in.
Mijn gemoed zat vandaag in mijn schoenen. Meestal ben ik die eeuwige positivo en vind ik zelfs in negatieve energie iets moois. Maar nu even niet. Ik vroeg me af: moet ik deze chaos nog maanden aankijken? Heb ik de energie om de struggle verder te zetten? En toen dacht ik: ja. Natuurlijk wel. Mijn yogi’s kunnen er niets aan doen dat de studio zo fluctueert.
Een lieve yogi vroeg me daarnet hoe het ging en ik deelde kort mijn verhaal. Haar reactie: “Ooh Lindsay, ik ben er zeker van dat er nog heel mooie weken en maanden voor je aankomen!” En ik dacht: ja. Dat geloof ik ook. De frustratie van niet kunnen bewegen trekt me naar beneden, maar juist daardoor besef ik hoe belangrijk beweging voor mij is.
Lieve yogi’s, voel je nooit aangesproken als je ooit een les hebt geannuleerd. Dat is menselijk en normaal! Ik deel dit gewoon om te laten zien dat ook ik, als eeuwige positivo, soms een shitty moment heb. Vooral als mijn krachtbron – beweging – even wegvalt.
Wat doe ik als ik deze gevoelens ervaar? Ik laat mezelf ze voelen. Ik schrijf ze op. Ik erken ze. Ik ween eens goed. Want je kunt geen licht creëren zonder duisternis. Je kunt geen bergtop bereiken zonder in een dal te hebben gezeten. En nee, ik zit niet in een dal. Dit is gewoon een off-day. Maar zelfs die dagen leren me iets.
Als ik door de boosheid en frustratie heen ben, maak ik het mezelf gezellig. Mijn dochter stak de houtkachel aan, maakte thee. Ik pakte mijn favoriete tijdschriften (Vogue, manifestatie-magazine, Yoga Magazine) en dook in een andere wereld. Ik stuurde mijn goede vriendin, ook een verpleegkundige, een berichtje en zij bevestigde wat ik dacht: “Lins, dit is een spier. Overbelast en in een kramp geschoten of tussen je ribben zich even vastgezet. Rusten, schatje.” Dat gaf me liefde en energie.
Ik stak kaarsen aan. Ik haalde ribbetjes uit de diepvries en marineerde ze rustig. Zachte, bewuste bewegingen. Ribbetjes met aardappelen, lookboter en een sausje van perensiroop – mijn ultieme comfortfood. (ik ben ooit eens heel bedreven geweest in het kopieren van het recept van de Amadeus in Antwerpen) 🙂 Ik beantwoordde wat mails en kreeg lieve berichtjes terug. Vanuit de zetel schetste ik samen met Lenke haar kamer in Spanje. Ik voelde weer dankbaarheid.
Misschien worden de laatste weken of maanden van mijn yogastudio hier de meest chaotische. Laat ze dan maar lekker chaotisch zijn. Mijn yogi’s begrijpen dat wel. Dit is een overgangsperiode, en ik omarm die met open armen. Want wat komt erna? Een nieuwe versie van Heal Your Health. Een versie waarin ik weer straal, jou inspireer, er sta – en jou meeneem naar een prachtig leven vol persoonlijke ontwikkeling.
Ik laat niemand in de steek. We maken er samen nog een mooie tijd van. Met heel veel liefde.
Dank je, dag van vandaag. Ondanks de pijn gaf je me inzicht. Vanavond geniet ik van zachtheid, genezing en ribbetjes. En wie weet? Misschien sta ik morgenochtend gewoon weer in de fitness en geef ik een knallende BUTI Yoga.
We zien wel hoe het loopt.
Dankbaarheid voorop.
Ik zie je graag, yogi.